T.I. schreef op 23-04-2024   Gemiddelde score: Totale score: 6 sterren

De kerk is de opvolger van de oorspronkelijke Sint-Petruskerk uit 1836 aan de Langebrug in de Leidse binnenstad, die op 25 juli 1933 was afgebrand.

Uit het vuur geredde relikwieën uit deze kerk zijn ingemetseld in de tafel van het hoogaltaar van de nieuwe kerk. Men koos op initiatief van bisschop Aengenent een plek aan de Lammenschansweg (toen Kamerlingh Onneslaan), omdat die centraal lag in een grote stadsuitbreiding tussen de in aanbouw zijnde Burgemeesters- en Professorenwijk en de Tuinstadwijk.

Op de oude locatie aan de Langebrug verrees een brandweerkazerne.

Het driebeukige kerkgebouw met 1400 zitplaatsen is een ontwerp van de architect A.J. Kropholler (1881-1973). Hij werkte samen met ir. H.A. van Oerle (1905-1994), die de bouwopdracht had verkregen en hem erbij had betrokken.

Door de keuze voor een nog te ontwikkelen stadswijk konden zij hun opvattingen over de rol van een kerk als centraal onderdeel van een gemeenschap optimaal tot uiting brengen. Van Oerle beschreef de uitgangspunten bij de bouw van de kerk in de vakpers. Volgens hem waren al te vaak kerken neergezet zonder dat er goed was nagedacht over de locatie.

De Petruskerk is representatief voor Krophollers traditionalistische stijl, verwant aan de ideeën van de Delftse School. Net als bij zijn andere kerken zijn de gebruikte materialen in het zicht gelaten. De kerk en de huizen van het bijbehorende complex van eengezinswoningen zijn grotendeels gebouwd van rode baksteen, gemaakt door de steenfabriek Ouderzorg te Leiderdorp, met een beperkt gebruik van natuursteen.

Omdat Kropholler en Van Oerle van mening waren dat een langgerekte zaalkerk niet verwelkomend was voor de kerkgangers, is het middenschip extra breed en relatief ondiep.

Het koor is overwelfd terwijl de rest van de kerk wordt gedekt door een vlak, houten plafond. Boven het koor bevond zich een kleine dakruiter met windhaan, die in 1960 wegens bouwvalligheid en lekkages werd gesloopt. Aan de buitenkant heeft het schip een aantal forse steunberen, wat bijdraagt aan de massieve indruk die veel van Krophollers bouwwerken maken.

In 1958 werd het gebouw aan de zuidzijde door het architectenbureau H.A. van Oerle en J.J. Schrama uitgebreid met een kapel voor Sint-Liduina. Daarmee was bij het oorspronkelijke ontwerp rekening gehouden, zodat de fundering al aanwezig was. De sacristie werd in 1968 ingericht als dagkapel.