liesbeth hijmans schreef op 08-07-2024   Gemiddelde score: Totale score: 5 sterren

In dit gebouw liep ik mijn eerste trauma op. Op gezette tijden kwam uit Tilburg of Breda, dat weet ik niet meer, een chirurg, die zitting hield in huize St Elisabeth om daar een groot aantal kinderen van hun amandelen te ontdoen. De huisarts had mijn ouders aangeraden om ons drieën tegelijkertijd te laten opereren. Zo vertrokken we naar St Elisabeth waar we moesten wachten in een gang op onze beurt. Vanuit die gang was het gekrijs van het kind dat aan de beurt was te horen en toen ik eindelijk naar binnen mocht zei de chirurg dat ik mijn mond open moest doen. Toen sprak hij de woorden die ik nooit vergeten zal en die in mijn geheugen gegrift staan: 'Het is bij jou niet nodig, maar je bent er nu toch'. Vervolgens kreeg ik een lap op mijn neus gedrukt en kon de operatie beginnen. Het was toen nog de gewoonte om een nacht op de afdeling te blijven. Mijn zusje, mijn broer en ik kwamen op een zaal te liggen en de non die daar werkte als verpleegster vermeldde vrolijk dat wie huilde in een kast gestopt werd. Opgelucht vertrokken wij de volgende morgen weer naar huis, waar we liefderijk 'verpleegd' werden door ons dienstmeisje met koude drankjes en ijsjes. Huize St Elisabeth bestaat niet meer, maar in mijn herinnering is het nog levendig aanwezig